Ik fietste van de week over de dijk hier in de buurt toen een dappere hardloper me tegemoet kwam. Deze man was een flink eind in de 70 schatte ik. Hij viel me op door zijn bijzondere outfit: een strak kort broekje met wild bedrukt shirt.

Die durft! dacht ik.

Door dit voorval werd ik me weer eens haarfijn bewust van de continue evaluatie die plaats vindt in ons hoofd.
Oordelen, we zitten er vol mee.We sparen daarin die ander niet, maar ook naar onszelf kunnen we behoorlijk hard zijn. Oordelen over hoe we zouden moeten zijn; dat we onze perfecte zelf moeten laten zien aan de buitenwereld: dat het beter, sneller, mooier moet, of dat IK slimmer, origineler, anders moet zijn. Of die stemmen als: ik zie er niet uit, ik ben dom, ik heb niets in te brengen; het zijn lam-leggende dynamieken in ons hoofd. En pijnlijk.Hier spreekt overduidelijk onze innerlijke criticus.

Omdat dit vaak onbewust en razendsnel plaats vindt wil ik dit graag onder je aandacht brengen.We worden uitgebreid langs de betreffende lat gelegd; bijvoorbeeld de maatstaf van je ouders, de leraar van school, de hobbyclub, of tot welke maatschappelijke subcultuur je dan ook verhoudt….
Dit proces staat vrij handelen in de weg, en valt ons gretig aan wanneer we iets gaan doen wat buiten onze comfortzone valt:Dus wanneer we voor een groep willen spreken over iets wat ons werkelijk bezig houdt, waar we gepassioneerd over zijn is het niet heel raar dat we door onze innerlijke criticus vol onder vuur worden genomen.

“Ik ben toch niet echt interessant, wat stelt het nu voor, wie denk ik wel dat ik ben dat ik hier de aandacht vraag….”

Au. Au.

Dit vraagt om scheiding te maken tussen je criticus en wat je werkelijk wilt op dat moment. Het kan helpen wanneer je inzicht hebt in de functie ervan om vervolgens een duidelijk besluit te nemen je er niet door te laten leiden.

Brené Brown praat mooi en verhelderend over dit onderwerp. Zie de link hieronder, de moeite waard om te bekijken!

 

Wil je meer lezen over het fenomeen van de Innerlijke Criticus ofwel Superego, dan kan ik je het boek van Byron Brown “Soul without Shame” aanraden. Wil je hier een uittreksel van, dan mag je me mailen dan stuur ik het je op.

 

Wanneer je een ijverige Innerlijke Criticus hebt, vraagt het een flinke dosis lef om voor een groep mensen te staan. Ik hoop dat ik je kan inspireren dit verder te onderzoeken en moedig je van harte aan hier scheiding mee te maken.
Zodat je, vanuit vrijheid, jezelf durft te laten zien.

Brown vertelt hier aan een publiek met creatieven over de moed de arena in te gaan en jezelf te laten zien en de dynamiek met de gremlins (creatief woord voor de innerlijke criticus!).

Winkelmandje