Door dit voorval werd ik me weer eens haarfijn bewust van de continue evaluatie die plaats vindt in ons hoofd.
Oordelen, we zitten er vol mee.We sparen daarin die ander niet, maar ook naar onszelf kunnen we behoorlijk hard zijn. Oordelen over hoe we zouden moeten zijn; dat we onze perfecte zelf moeten laten zien aan de buitenwereld: dat het beter, sneller, mooier moet, of dat IK slimmer, origineler, anders moet zijn. Of die stemmen als: ik zie er niet uit, ik ben dom, ik heb niets in te brengen; het zijn lam-leggende dynamieken in ons hoofd. En pijnlijk.Hier spreekt overduidelijk onze innerlijke criticus.